مقایسه ارزش تشخیصی پلویمتری بالینی و اندازه گیری خارجی اقطار لگنی زنان نخست زا در پیشگویی زایمان سخت

مقدمه: پلویمتری بالینی برای بیمار ناراحت کننده است و خطای ذهنی بالایی دارد. پلویمتری خارجی، یک روش آسان و قابل پذیرش برای بیمار است. این مطالعه با هدف مقایسه ارزش تشخیصی پلویمتری بالینی و اندازه گیری خارجی اقطار لگنی زنان نخست زا در پیشگویی زایمان سخت انجام شد. روش بررسی: مطالعه از نوع روایی روش های تشخیصی و به صورت دو سوکور بود، 447 زن نخست زای مراجعه کننده به زایشگاه ام البنین(ع) شهرستان مشهد که سن بارداری ترم(42-38 هفته) و حاملگی تک قلویی با نمایش قله سر داشتند وارد مطالعه شدند. اقطار خارجی لگن در بدو پذیرش، توسط پژوهشگر واحد اندازه گیری شد و معاینه بالینی لگن، توسط پژوهشگر واحد دیگری انجام شد. اطلاعات مربوط به اندازه های لگنی در اختیار پژوهشگری که کنترل زایمان را بر عهده داشت قرار نگرفت. زایمان سزارین یا واکئوم در شرایطی که با وجود انقباضات موثر رحمی در مرحله فعال زایمان، توقف اتساع دهانه رحم یا سرعت اتساع دهانه رحم کمتر از 1 سانتی متر در ساعت به مدت 2 ساعت و در مرحله دوم زایمان سرعت نزول کمتر از 1 سانتی متر در ساعت و یا طول مدت این مرحله بیشتر از 2 ساعت بود، به عنوان زایمان سخت در نظر گرفته شد. نتایج: بیشترین حساسیت به دست آمده از پلویمتری بالینی 3/33% و مربوط به کونژوگه دیاگونال کمتر از 5/11 سانتی متر بود. حساسیت به دست آمده برای هرکدام از اقطار خارجی لگن بیشتر از پلویمتری بالینی بود و بیشترین حساسیت مربوط به قطر عرضی میکائیل ساکرال و 7/60% بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که اندازه گیری خارجی اقطار لگنی در مقایسه با پلویمتری بالینی روش مناسب تری برای شناسایی زنان در معرض زایمان سخت است.